Op het moment dat ik dit schrijf zijn we inmiddels 2 dagen diep in 2020. Nog niet heel ver dus maar voor mij wel tijd om na te denken over het afgelopen decennium en te kijken naar wat ik verwacht van het volgende decennium.

2010 was het jaar waarin ik mama werd en dit heeft meteen de toon gezet voor de rest van het decennium. In 2012 kwam er nog een kindje bij. De drang naar een derde bij mij was groot en het heeft tot 2016 geduurd denk ik tot ik er vrede mee kon nemen dat er geen meer zou bijkomen. Manlief vond dat we met 2 kinderen onze handen vol hadden. 🙂 De zorg voor de kinderen stond dan ook centraal. De carrière was met momenten eerder bijzaak en de relatie af en toe ook. Automatische piloot en gaan met die banaan.

Dit klinkt nu allemaal een beetje neerslachtig maar dat is het niet. Mama worden is de max en ik ben gezegend dat ik 2 gezonde kinderen heb mogen krijgen na 2 heerlijke zwangerschappen. Daarnaast heb ik carrièregewijs uiteindelijk wel gerealiseerd wat ik realiseren wou, namelijk personeelsverantwoordelijke worden van een bedrijfssite. Ik heb zelfs het geluk gehad dat ik daarnaast nog een alternatief pad als webshopeigenaar mocht exploreren. We hebben ons huis kunnen kopen en verbouwen en alles loopt vlotjes. Gezegend mieke dus.

Tegelijkertijd voel ik vandaag ook heel sterk aan dat dit decennium niet alleen voorbij is maar het hoofdstuk ook. Dit deel van mijn verhaal is geschreven. Het is tijd om de bladzijde om te slaan en aan een nieuw hoofdstuk te beginnen.

2019 was mogelijks het zwaarste jaar van het afgelopen decennium. Ik heb moeilijke omstandigheden meegemaakt in mijn HR werk. Een reorganisatie monitoren waar 20% van het personeel ontslagen wordt, is niet niks. Daarnaast hadden we wateroverlast in ons bijna volledig gerenoveerde huis en was mijn man die de zaak aan huis heeft daardoor tijdelijk werkloos. De dochter die te horen kreeg dat ze een jaartje moest dubbelen, de zoon die meer en meer onbegrijpbaar werd voor mij en het cohousing project dat maar niet rond geraakte. Veel emoties, veel geduw en getrek, veel zaken die buiten mijn comfort zone lagen.

En raar maar waar maar dat maakt het nadien juist de moeite waard. Ten eerste ben ik trots op de manier waarop we dit met zijn allen doorstaan hebben. We zijn weer allemaal op een goede plek het jaar geëindigd. Alsof er niets gebeurd was… Ten tweede merk ik ook – nu ik het van een afstand kan bekijken – dat dit het transitiejaar was richting dat nieuwe hoofdstuk.

Ons cohousing project is misschien wel het beste voorbeeld. Het nieuwe huis staat voor mij gelijk aan meer contact met de natuur, meer ruimte voor ons gezinsleven en een nieuwe professionele uitdaging voor mezelf. Wanneer we in 2020 verhuizen, betekent dit een eigen praktijk voor mij. Een plek waar ik naar uitkijk omdat het afgelopen jaar nog meer dan ooit duidelijk voor mij werd welke professionele weg ik moet inslaan. Exhibit B dit blog. 🙂

En hoe langer ik schrijf, hoe groter de glimlach op mijn gezicht wordt. 1 januari overdonderde me. Ik was nog bezig met closure en grip krijgen op wat er allemaal aan mogelijkheden voor me ligt. Op 2 januari voel ik dankbaarheid voor het verleden en goesting in de toekomst. What a difference a day makes…

X-je

Photo by Danielle MacInnes on Unsplash