Hallo! Ik ben Jente en dit is mijn verhaal.
IK HAD TWEE GROTE DROMEN EN TOEN DIE UITKWAMEN, LIEP IK LEEG.
HR Manager en mama worden. Dat stond – dacht ik – voor mij in de sterren geschreven. Ik dacht ook – piece of cake. En uiteraard – They lived happily ever after. Euhm, not!
DE DAG DAT IK HET LEVEN KREEG DAT IK WOU, WAS DEZELFDE DAG DAT IK DE CONTROLE OVER MIJN LEVEN VERLOOR.
Laat ons beginnen bij mijn eerste droom: mama worden. Voor mij geen mogelijkheid maar een noodzakelijkheid. Ik zou kinderen krijgen. Desnoods alleen. Ik leerde mijn man kennen toen ik 18 jaar was en ik werd zwanger toen ik 24 was. Dat laatste een jaar later dan ik gehoopt had (ongeduldig, much?!). Ik werd mama op 31 oktober 2010. Het was een dochter, Lou. Ze was perfect en ik was gelukkig. Drie maanden lang heb ik op een roze wolk gezeten. Ik was zo blij met mezelf, met ons, met haar. Ze was een braaf kind en alles liep vlot. En toen moest ik weer aan het werk.
Ik had een internationale baan binnen HR die ik supergraag deed. Maar mijn hart splitste in twee toen ik weer aan het werk moest.
Hoewel ik voltijds werkte en alle vrije uren bij mijn kind doorbracht, leek ik het of ik part time moeder en part time werknemer was.
Ik wou niets missen van mijn kind maar tegelijkertijd vond ik mijn werk ook zo leuk. Heh, hoe doen andere moeders dit? Ben ik de enige met dit gevoel of wordt dit gevoel gewoon doodgezwegen? Suck it up. Dat leek de boodschap & so I did. Of toch tot het moment dat baby nr. 2 zich aanbood.
Anderhalf jaar na Lou werd haar broertje Basil geboren. Hij vond het leuk om ’s nachts niet te slapen, heel veel aan de borst te willen en continu geëntertaind te worden. Als er aan zijn wensen niet voldaan werd dan huilde hij. Zonder te stoppen. Hij wist niet – of negeerde dit – dat ik ook nog een ander kind, een man, werk, vrienden, etc. had.
En dus zakte de moed me in de schoenen. Ik begon allerlei rare sprongen te maken. Voltijds ouderschapsverlof, voltijds werken, 80% werken, 50% werken, weer 80% werken, … En geen enkel scenario bracht me het geluk dat ik zocht. Mijn hart scheurde steeds verder open. Het klassieke plaatje van werkende mama leek niet te passen bij me. Toch niet zonder me continu schuldig en opgejaagd te voelen.
ALS HET ENE GEBIED IN JE LEVEN EEN PUINHOOP IS DAN FOCUS JE JE TOCH GEWOON OP HET ANDERE, NIET?!
Tegen de tijd dat mijn kinderen in de kleuterschool zaten, was ik zorgmoe. Altijd ter beschikking staan van de kleintjes deed me nadenken over wat er nog van mij overschoot. Ook op het werk begon er iets te knagen. Het werk deed me inhoudelijk weinig en gaf me niet veel voldoening. Wat ik toen deed? Ik opende een webshop in partyboxen.
Want ja, kinderen, een voltijdse baan en een eigen webshop als hobby was natuurlijk wat ik nodig had om terug rust in mijn leven te vinden.
Twee jaar later werd ik gecontacteerd om HR Manager te worden van de Belgische site van een internationaal chemiebedrijf. En dit welgeteld op 7 minuten rijden van mijn woonplaats. Het antwoord? Ja, natuurlijk!
Oh my god, ik ging zo gelukkig worden. De job van mijn dromen en gedaan met 10u per week in de auto zitten. Met al die vrije tijd zou ik weer kunnen sporten en een betere moeder kunnen zijn, en …. Reality check. Ik was HR eindverantwoordelijke. In een internationaal bedrijf. Met mijn leidinggevende in Houston, Texas. 7 uur tijdsverschil. Met werknemers die in ploegen werken. Niet echt de regelmaat en rust die ik dacht te vinden. Veel projecten ook, lekker druk, tot dat ene moment. Een collectief ontslag. En wie was de HR verantwoordelijke die dit proces mocht begeleiden? Yours truely.
EN DAN IS GENOEG OOK ECHT GENOEG.
De datum is 19 juni 2019. Mijn kinderen zijn op dat moment 8 en 6 jaar oud. Van de webshop is geen sprake meer door mijn werk als HR Manager. Ik weeg 20kg zwaarder dan toen ik die job begon. Wat er aan de buitenkant is bijgekomen, lijkt wel langs de binnenkant zijn weggegaan. Ik weet niet meer wie ik ben. Die bewuste dag spendeer ik in onderhandelingen. Lokale vakbonden en Amerikaanse directie. Die moest ik beiden tevreden weten stellen. Op het einde van de middag begint het hevig te regenen. Heel hevig. Na een tijdje krijg ik verontrustende Whatsapp berichtjes van mijn mama. Ze woont in dezelfde straat als ons en het water staat hoog. Het komt bij hen net niet binnen maar ons huis ligt veel lager dan dat van hen… Mijn man krijg ik niet te pakken aan de telefoon.
Om 16u bereiken we een voorakkoord met de vakbond. Die avond om 21u zou er gestemd worden. Ik besluit om even naar huis te gaan om daar de stand van zaken te bekijken. Maar ik geraak mijn straat niet in. Deze is afgesloten. Ik parkeer de auto dan maar halverwege een zijstraat. Als ik verder de zijstraat in loop om naar huis te wandelen, staat het water steeds hoger. Via een achterpoortje loop ik onze tuin in. Ik doe mijn schoenen uit en loop op mijn blote voeten met het water tot aan mijn knieën door naar de achterkant van ons huis. No way dat ik binnen geraak. De deur is niet open te krijgen. Ik roep om mijn man. Deze verschijnt samen met onze twee bengels op het dak van de achterbouw. Zijn boodschap? Pak een ladder en klim omhoog. Eenmaal binnen is de ravage duidelijk. Heel de kelder en benedenverdieping – waar mijn man zijn zaak heeft – staan onder water. Er is geen elektriciteit. Heel het huis is donker en vies. Ik laat het werk weten dat ik er die avond bij de stemming niet bij zal zijn. Ik duim mee en hoor het wel. Om 21u30 krijg ik te horen dat het voorakkoord is afgekeurd en dat we de dag nadien stakingen hebben. Slaap lekker.
Wat ik dacht toen ik de slaap probeerde vatten?
Hoe ben ik hier terecht gekomen? Hoe komt het dat ik morgen mijn huis en mijn gezin moet achterlaten om mensen te gaan pleasen voor wie het waarschijnlijk nooit genoeg is? Waar ofwel de bazen ofwel de medewerkers ontevreden zullen zijn en de kans is groot dat het beiden zullen zijn? Hoe komt het dat ik de wereld wou verbeteren met mijn Psychologie diploma en nu blijkbaar alleen maar mensen pijn doe? Waar is mijn ondernemersdroom naartoe? En hoe zorgt deze job voor meer gezinsgeluk? Kan een job überhaupt wel voor gezinsgeluk zorgen? En waarom moet het ene het andere uitsluiten? En dan de hamvraag: Hoe heb ik het kunnen laten gebeuren dat het ene het ander lijkt uit te sluiten? En toen sloegen mijn eigen stoppen door: Genoeg is genoeg.
AND JUST LIKE THAT EVERYTHING CHANGED.
Toen het ochtendlicht aanbrak, zag ik de dingen anders. Mijn kinderwens en ambities had ik steeds als een of/of-verhaal behandeld en het had me verscheurd. Het gelukt is niet op 1 plek te vinden. Het is in de harmonie van alle stukjes van mijn leven te vinden. Dus gedaan met ofwel een goede moeder ofwel een succesvolle zakenvrouw te zijn. Ik besloot dat ik een goede moeder én een succesvolle zakenvrouw was. En dus vertrok ik met een huis vol drek naar de stakingen op het werk. Het collectief ontslag werd op een paar dagen tijd afgehandeld. Het huis geraakte weer proper en een maand later heropende mijn man zijn zaak. Ik schreef me in voor een bijkomende coaching opleiding en liet mijn leidinggevende weten dat ik na die opleiding mijn eigen baas werd.
Ik ging op zoek naar wie ik echt ben en wat ik echt wil van het leven. Wat vind ik belangrijk? En hoe kan ik mijn leven en werk zo inrichten dat deze waarden weerspiegeld worden? Mijn huis was door de waterschade al goed opgekuist. En nu ook mijn agenda, verplichtingen, sociale verbintenissen, etc. Minder kwantiteit, meer kwaliteit. Ik ging ook anders werken. Minder tijd, meer impact. Elke dag opnieuw zocht en vond ik meer harmonie. Een tijdje terug vroeg ik aan mijn kinderen ‘Wat kan ik verbeteren als mama?’. Het enige antwoord dat ik kreeg: ‘Je zou eens een keer meer ontbijt op bed kunnen brengen’. Ik besloot mezelf 9,9/10 te geven als moeder.
Mijn missie is om elke dag op zoek te gaan naar het vinden van die harmonie. Het en/en-verhaal. En dat wil ik niet alleen voor mezelf maar voor iedere ondernemende moeder. Want je kan die 9,9 halen op het werk en in het leven. Je kan zowel voor meer voldoening als meer rust zorgen in je dagen. Het gevoel van tekort schieten, falen of spanning wil ik voor goed naar het verleden verbannen. We got this! I’ve got you! Let’s do this!
MENSEN DIE ME ECHT KENNEN, WETEN DIT VAN ME.
- Ik was vroeger een echte bakvis. Toen ik 14 was had ik de gekende jeugdpuistjes, beugel en een kamer vol Backstreet Boys- posters. Mijn droom was toen om één van de bandleden te trouwen maar die droom heb ik ondertussen – gelukkig – wel opgeborgen.
- Mijn lievelingswoorden zijn dotje, pompom en het Engelse serendipity. De eerste 2 omdat ze én leuk zijn om uit te spreken en leuk om te zien. De laatste omdat ik houd van de betekenis en trots ben als ik hem over mijn lippen krijg zonder te stotteren.
- Naast een man en 2 kinderen lopen hier nog een hond en een kat rond, Stich en Puk. Vroeger hadden we ook nog twee hangbuikzwijnen, de zusjes Wilma en Willemijn, maar ze zijn helaas gestorven door – je raadt het al – overgewicht.
- Mijn favoriete tijdsbestedingen zijn lekker tafelen, reizen of gezellige avondjes of brunches organiseren.
- Ik kan met alles janken. Echt alles. Zelfs reclame. Empathisch, remember?!
- En tot slot, een extra reden waarom 2019 een transformatiejaar was voor me. We kochten een perceel met daarop een kapel en bijhorende gebouwen samen met mijn vader en mijn zus en haar man. Ieders knapte zijn eigen, afzonderlijke huis op. En het bos is onze achtertuin. Zucht.
